در سلول باز شد. نگهبان چشم چرخاند بین زندانیها. انگار دنبال کسی میگشت پیداش نکرد. داد زد: "احمد کاظمی!"
احمد بلند شد. رفت تا جلوی در. چشم دوخت به نگهبان. نگهبان تعجب کرد. سر تا پای او را نگاه گرفت. زیر لب گفت: "این که بچه است".
و زل زد به چشمهای احمد. چشمهای درخشان، بینی کشیده و نگاه نافذ او را دید و آرامشی را که داشت. گفت: "پیداست که نمیدانی کجا هستی".
قبل از اینکه این مطلب را بخوانید می‌خواهم یک نکته را بگویم. من سالها پیش این موضوع را شنیدم و تصاویر این رزمنده را در تلوزیون دیدم. خیلی سال پیش؛ بیش از بیست و اندی سال پیش بود. امروز خیلی دنبال این مطلب گشتم تا پیدایش کردم. امیدوارم باز نشر آن برای کسی که میخواهد دوباره چنین کند ساده باشد.
یکی از مناسبت‌هایی که این موضوع را برای به اشتراک گذاشتن انتخاب کردم این بود که تاریخ وقوع این حادثه تقریبن مقارن با تاریخ باز نشر است. دیگر اینکه دو سه هفته بود که از جانبازان و شهدای دوران دفاع مقدس مطلبی را به اشتراک نگذاشته بودم. فکر کنم آخرین مطلب مربوط می‌شد به شهید بزرگوار و دلاور اسلام و ایران (شهید حسن شفیع‌زاده) پس بسیار بجا و بسزا بود تذکر یکی از دوستان که دانشنامه دفاعی دارد از شهداء و جانبازان غفلت می‌کند. خدا آن روز را نیاورد که یاد شهداء از ذهنمان و از قلبمان پاک شود. این مردان خوب خدا، معنای شیعه بودن را خیلی شیوا و صریح برای ما به تصویر کشیدند. شیعه‌ای که ولی خود را تنها نمیگذارد. شیعه‌ای که با فریاد هیهات من الذله مولایش را بر لب، شوق امام زمانش در دل و شوری کربلایی در سر به سوی شهادت شتافت.
