در زمان جنگ جهانی دوم بود که اهمیت قدرت هوایی و مشکلاتی که ممکن است توسط آنها برای قوای پیاده به وجود آید بیش از پیش خود را عیان کرد. از همان به این سو بود که بحث مقابله با تهدیدات هوایی دشمن برای نیروهای زمینی و خصوصا رسته پیاده تبدیل به مسئله ای حیاتی شد.
تحلیل موشک سومار را با قسمتی از یک متن خبری که در یک مجله خارجی چاپ شده بود شروع می‌کنیم: پایگاه خبری- تحلیلی «آویتیشن ویک» در گزارشی با اشاره به رونمایی از موشک مدرن «سومار» توسط جمهوری اسلامی تأکید کرد که رونمایی از این موشک، ایران را در میان قدرت‌های برتر تکنولوژی موشکی جهان قرار داد. این پایگاه اینترنتی ویژه امور تسلیحاتی تصریح می‌کند که موشک‌های سومار در کلاس موشک‌های کروز با برد ۲۰۰۰ کیلومتر است و این مدل از موشک‌ها یک جهش در رقابت تسلیحاتی در خاورمیانه است. آویتیشن ویک می‌افزاید: منابع اطلاعاتی در غرب باور دارند که سومار، ایران را در جمع اصلی‌ترین کشورهای صاحب تکنولوژی موشکی در جهان قرار می‌دهد. این پایگاه در ادامه با اشاره به اینکه ایران تا سال ۲۰۱۲ توانایی در زمینه تولید موشک‌های کروز را مخفی می‌کرد، تصریح کرد که بررسی تصاویر پخش‌شده از این موشک نشان می‌دهد که سومار ۶ متر طول و بیش از ۱۲۱۰ کیلوگرم وزن دارد و با سیستم‌های ناوبری از راه دور هدایت می‌شود. آویتیشن ویک در ادامه سومار را عامل نگرانی اسرائیل [رژیم صهیونیستی] می‌داند و تأکید می‌کند که سیستم دفاع موشکی اسرائیل باید برای مقابله با این نوع از موشک آماده شود.
این روزها بیشتر از هر وقت دیگری در موردش می‌شنویم؛ سوخو 24 شمشیر برنده ایران. اما این جنگنده چه قابلیت‌هایی دارد. سوخو-۲۴ پاسخ قاطع روس‌ها به جنگنده بمب‌افکن اف-۱۱۱ پر خرج آمریکایی‌ها بود. این جنگنده اختصاصن برای حملات ارتفاع پایین مافوق صوت به عمق خاک دشمن طراحی شده و طراحی بال متحرک آن باعث می‌شود تا قابلیت فرود و برخاست در باندهای کوتاه را داشته باشد. فلپ‌های بالای این هواپیما نیز باعث شده تا پرواز باثباتی در ارتفاع پایین و مقاومت خوبی در مقابل جریان باد داشته باشد. این هواپیما با وزن خالی بیش از ۲۲ تن توانایی حمل ۸ تن مهمات از جمله بمب‌های هسته‌ای تاکتیکی؛ و دیگر انواع بمب و موشک و راکت و سوخت اضافی را دارد.
دیفنس نیوز گزارش می دهد
ایرادهای «جنگنده اف ۳۵» پر سر و صدای نیروی هوایی آمریکا مانند اشکال در
موتورها، سامانه نرم افزاری و موارد دیگر به حدی رسیده است که پیش‌بینی
می‌شود این جنگنده تا سال ۲۰۲۲ به معیارهای لازم و ایده‌آل نرسد.
