هواپیمای Hawker Hunter در ده‌های 1950 و 1960 در خدمت نیروی هوایی بریتانیا بود و در این مدت به بیش از 19 کشور دنیا صادر شد.
از این جنگنده تعداد 1972 فروند در کارخانه شرکت Hawker و نیز تحت لیسانس ساخته شدند.
اصل این جنگنده مربوط میشد به جنگنده ناوپایه نیروی دریایی به نام Sea Hawk که آن هم محصول همین شرکت بود.
برای پر کردن خلا صنعت هوایی بین سالهای 1938 تا 1946 سرپرست گروه طراحی شرکت Hawker به نام Sydney Camm نمونه P.1052, را طراحی کرد که تقریبا همان مدل Sea Hawk بود که زاویه بالهای آن 35 درجه عقب نشینی داشت.
این پیش نمونه جدید به یک موتور جت در قسمت عقب بدنه خود مجهز شده بود اولین پرواز خود را در 19 ژوئن سال 1950 انجام داد.
P.1081 به اندازه ای امید بخش بود که حتی نیروی هوایی استرالیا نیز به داشتن آن ابراز تمایل کرده بود اما ایننمونه پیشرفت خوبی نداشت وتنها مدل مقیاس واقعی ساخته شده آن طی تصادفی در سال 1951 از بین رفت.
در اثنای سال 1946 وزارت هوانوردی بریتانیا علاقه مندی خود را به یک رهگیر به مشخصه F.43/46 مجهز به موتور جت ابراز کرد.
Sydney Camm طراحی پایه P.1052, را انتخاب نمود و آنرا با موتور جدید توربوجت Rolls-Royce Avon تطبیق داد.
مهمترین نقطه قوت این موتور که در Sea Hawk نیز مورد استفاده قرار گرفته بود کمپرسور محوری آن بودکه نتیجه اش برای کارخانه سازنده قطر کمتر موتور و نیروی کشش بهتر بود.
اما در مارس 1948 وزارت هوانوردی مشخصه ی F.3/48 رابرای پوشش و توسعه پروژه پیشنهاد کرد که در این مشخصه هواپیما دارای دمی به شکل T بود و هواکش از دماغه به ریشه بالها منتقل شد و برای رفع نگرانی های مربوط به ثبات وضعیت دم هواپیما دچار تغییرات بیشتری شد که طرح حاصله را P.1067 نامیدند و این پیش نمونه که از یک موتور Avon 103 با کشش (28.91 kN بهره میبرد اولین پرواز خود را در 20 جولای سال 1951 انجام داد.
اما پیش نمونه دوم با اویونیک بهتر و مسلح و با یک موتور Avon 107 با کشش 33.58 kN مجهز بود که این پیش نمونه اولین بار در 5 می 1952 به پرواز درآمد.
اما به عنوان طرح رزرو شرکت Hawker از وزارت هوانوردی درخواست کرد تا یک جنگنده دیگر را با موتور دیگری تطبیق دهد.
در همین حال پیش نمونه سوم با یک موتور Armstrong Siddeley Sapphire مدل101 با کشش 35.59 kN در 30 نوامبر همان سال به پرواز در آمد.
وزارت خوار و بار Ministry of Supply مجوز ورود به خط تولیداین جنگنده را در مارس 1950 یعنی عملا یکسال قبل از نخستین پرواز این هواپیما صادر کرده بود.
اولین تولید این هواپیما که F 1 نامیده شد مجهز به یک موتور توربو جت Avon 113 با کشش 33.80 kN بود که اولین پرواز خود را در تاریخ 16 مارس 1953 به انجام رسانید.
هانتر به همراه Meteor (شهاب سنگ)
طراحی:
Hunter یک هواپیمای کاملا فلزی تک نفره است که در آن خلبان روی یک صندلی پران از نوع مارتین بیکر مدل 2H یا 3H مینشیند اما در مدل های آموزشی و تمرینی از صندلی پران MK4H استفاده میشود.
بدنه اصلی بیضی شکل بوده و قسمت عقبی برای تنظیمات موتور دارای قابلیت جدا شدن از بدنه اصلی می باشد و موتور این هواپیما به وسیله هواکش هایی سه گوش که در ریشه بالها قرار دارند تغذیه میشود و بالهای آن دارای 35 درجه عقب رفتگی میباشد.
دستگاههای کنترل کاملا دستی و آنالوگ هستند و یک ترمز هوایی airbrake نیز در زیر بدنه جای دارد.
این پرنده دارای ارابه فرودی قابل جمع شدن و دارای 3 چرخ بهره میبرد و یکی از ویژگی های قابل توجه نمونه تک سرنشینه آن وجود 4 قبضه توپ 30 م م از نوع ADEN است که دارای یک محفظه برای مهمات به شکل جعبه میباشد که در صورت لزوم میشد آنرا برداشت و البته کار مسلح سازی دوباره را راحت تر میکرد.
در گونه دو سرنشینه این جنگنده از یک قبضه از این توپ استفاده میشد اما در بعضی گونه های صادراتی از دو توپ هم استفاده شده است.
یک سیستم فاصله یاب ساده Ecko نیز در دماغه این هواپیما قرار داشت که در نمونه های بعدی جای خود را به غلاف SNEB واگذار کرد.
راکت های 68 م م در غلافهای 18 تیری به این جنگنده قابلیت حمله به کاروانهای دشمن در هنگام حرکت در جاده و نیز درگیری با قطار ها را میداد.
Hunter نوع F1 در جولای سال 1954 وارد خدمت در نیروی هوایی سلطنتی بریتانیا شد و به زودی مشخص شد که این پرنده جدید قابلیت حمل سوخت کمی را دارد که این امر برای این هواپیما یک نقطه ضعف بزرگ به حساب میامد.
طراحی اشتباه هواکش باعث میشد تا میزان هوای ورودی به موتور کاهش پیدا کند و نتیجه آن واماندگی کمپرسور بود. مشکلات موتور با ورود دود حاصل از شلیک مسلسل دو چندان میشد که مهمترین مشکل خفه کردن موتور بود.
راه حل‌های باالقوه این مشکل قطع جریان سوخت موتور هنگام شلیک مسلسل و عدم
استفاده از توپ در سرعت و ارتفاع پایین بودند که آشکارا غیر قابل پذیرش
بودند.
به علاوه مشکلات فوق هنگام خروج پوکه های فشنگ به علت برخورد این پوکه ها با قسمت زیرین بدنه این قسمت ها دچار صدمه میشدند.
زبانه صفحه ی ترمز هوایی باعث تغییرات در مانور هواپیما هنگام گردش های سریع میشد که سریعا با یک صفحه منحنی شکل تعویض شد اما علیرغم درست شدن مشکل مانور مشکل دیگری پدیدار شد به صورتی که هواپیما دیگر نمیتوانست از ترمز هوایی خود هنگام نشستن استفاده کند ونهایتا کاناپی از بخارگرفتگی و یخ زدگی هنگام تغییر سریع ارتفاع رنج میبرد.
برد محدود اینپرنده یک نقیصه بزرگ برای یک جنگنده بریتانیایی محسوب میشد به طوری که این هوایما تنها یک ساعت مداومت پروازی داشت.
در 8 فبریه سال 1956 8 فروند از این جنگنده ها به علت نامساعد بودن شرایط جوی به فرودگاه دیگری هدایت میشوند اما 6 فروند از آنها قبل از رسیدن به فرودگاه سوخت تمام میکنند و پس از سقوط از بین میروند که در این بین یکی از خلبان ها کشته میشود و از آن دو فروندی هم که به فرودگاه میرسند یکی در هنگام خزش باکش خالی میشود.
اما اگر بخواهیم از دید مثبت به این جنگنده نگاه کنیم باید بگوییم که این پرنده توانست توانایی مانور خوبی از خود نشان دهد و در مدل اولیه F 1 میتوانست با یک شیرجه 30 تا 40 درجه ای از ارتفاعی به میزان 12.192 کیلومتر به سرعت صوت برسد.
اولین نمونه های تولید انبوه این هواپیما به موتور Avon RA.7R مجهز به پس سوز دارای کشش 42.70 kN شدند که F 3 نام گرفتند(Hunter Mk 3 ) و هواپیمایی از همین مدل در 7 سپتامیر سال 1957 به خلبانی Neville Duke توانست رکورد سرعت پروازی در آن دوره را در طی مسیری 3 کیلومتری شکسته و به سرعت 1163 کیلومتر در ساعت برسد اما این رکورد تنها 3 هفته دوام آورد و در 25 سپتامبر جنگنده دیگر نیروی هوایی به نام Supermarine Swift توانست آن را جا به جا کند.
برای حل شدن مشکل برد این پرنده آن را به یک بال جدید که قابلیت حمل سوخت را در خود داشت مجهز کردند که ظرفیت حمل سوخت داخلی را از 1533 لیتر به 1833 لیتر افزایش داد و علاوه بر آن این جنگنده توان حمل تانکر های سوخت خارجی را نیز پیدا کرد که هریک از آنها گنجایش 454 لیتر سوخت را داشتند و در زیر بال حمل میشدند که این تغییرات سبب پیدایش نمونه چهارم به نام F 4 شد که اولین پروازش را در تاریخ 20 اکتبر سال 1954 انجام داد و در مارس سال 1955 وارد خدمت شد و وجه تمایز این گونه از سایر سریهای هانتر یک جفت محفظه در زیر دماغه بود که وظیفه آن جمع آوری پوکه های فشنگهای شلیک شده بود تا به هنگام خروج به بدنه زیرین هواپیما آسیبی وارد نشود.
این نمونه که از موتور Sapphire استفاده میکرد باعث طراحی و پیدایش گونه ای دیگر به نام F 5 شد.
اما در حالی که موتور Sapphire از مشکلاتی مثل خفه شدن در موتور Avon رنج نمیبرد و مصرف سوخت بهتری هم داشت اما نقایصی فراوان هم داشت که آنرا اطمینان پذیر نمیشد تصور کرد به همین دلیل نیروی هوایی سلطنتی ترجیح داد که از موتور Avon که از شرایط تعمیر و نگهداری ساده تری بهره میبرد و در بمب افکن های کانبرا نیز استفاده شده بود بهره بگیرد.
اما برای برطرف کردن مشکلات ناشی از خفه کردن موتور شرکت سازنده تصمیم گرفت تا از یک سیستم سوخت رسانی انتوماتیک بهره گیری کند و همچنین کمپرسور را نیز دوباره طراحی کند که نتیجه آن موتور Avon 203 با کشش 44.48 kN بود و جنگنده هایی که از این نوع موتور استفاده میکردند هانتر F 6 شناخته میشدند.
بمب افکن کانبرا
بازبینی حیاتی دیگری که روی نمونه F 6 انجام گرفت بال مدل Mod 228 بود که
مشکلات مانور رو به پایین را حل میکرد و نیز اقدام بعدی که انجام گرفت
تغییر جایگاه مخزن سوخت از انتهای بدنه به مرکز آن که این دو عامل برد
نسبتا خوبی به این جنگنده بخشیدند.
نهایتا این سری جنگنده های F 6 در سال 1963 از خدمت در نیروی هوایی سلطنتی بازنشسته و با جنگنده English Electric Lightning. جایگزین شدند اما پس از انجام تغییراتی در آنها و رساندن به سطح استاندارد Hunter FGA 9 در نقش پوشش نزدیک هوایی دوباره به کار گرفته شدند که این تغییرات شامل نصب مخازن سوخت خارجی بزرگتر و قابلیت حمل مهمات بیشتر بود و از این جنگنده ها در سال های 1960 تا 1971 در خطوط مقدم استفاده میشد و گونه ای از آنها به نام FR.10 در نقش شناسایی تاکتیکی نیز ظاهر شدند.
جنگنده های FGA.9 در بخش سلاح های تاکتیکی نیروی هوایی سلطنتی باقی ماندند و در پایگاه های Brawdy واقع در South Wales و نیز Chivenor در Devon. سکنا گزیدند.
مدل دو سرنشینه این هواپیما ملقب به T 7 و T 8 برای مقاصد آموزشی و تمرینی نیروی هوایی و دریایی تا سال 1990 در خدمت بود.
در دسامبر سال 2006 این هواپیما ها برای خدمتی جدید بازگشتند و آن خدمت
چیزی نبود جز ایفای نقش هدفی پرنده برای آزمودن موشکی هوا به سطح!
شایان ذکر است که هانتر ها در نیروی هوایی سلطنتی با دو رنگ آمیزی استفتده میشوند یکی رنگ آمیزی مشکی رنگ متعلق به اسکادران 111 معروف به پیکانهای سیاه ( Black arrows ) و دیگری رنگ آمیزی آبی تیره متعلق به اسکادران 92 معروف به الماس های آبی.
اما در بعد کشورهای استفاده کننده از این هواپیما شاید بتوان سوئیس و سنگاپور را علاقه مند ترین کشورها در استفاده از این هواپیما دانست به طوری که از سال 1958 تا 1994 این جنگنده ها را در خدمت داشتند و با وجود هواپیما های جدیدتر مصر بر حفظ هانتر ها بودند.
کانال سوئز :
در این جنگ در سال 1956 اسکادرانهای 1 و 34 نیروی هوایی بریتانیا که در پایگاه آکروتیری در قبرس به سر میبردند برای اسکورت بمب افکن های کانبرا و عملیات بمباران علیه مصر به کار گرفته شدند.
روی تصویر کلیک کنید
جنگ شش روزه:
در جنگ 6 روزه اعراب و اسراییل یکی از هانتر های عراقی به خلبانی ستوان Saiful Azam که اصلیتا بنگلادشی (در آن زمان پاکستان شرقی) بود دو جنگنده میراژ 3 اسراییل که یکی از آنها با 2.2 ماخ سرعت داشت را منهدم کردند اما اکثر همتایان اردنیشان در روز اول و روی زمین از بین رفتند و آن 16 فروندی هم که جان به در بردند توسط جنگنده های اسراییلی در روزهای بعد مهدم شدند.
لازم به ذکر است که هانتر های عراقی از پایگاه هایی از سوریه و مصر به پرواز در میامدند اما اکثر آنها هیچ گاه باز نگشتند.
نبرد خلیج عدن(یمن):
در این نبرد هانتر های سری FGA 9 و FR 10 اسکادرانهای 8 و 43 نیروی هوایی بریتانیا در عملیات Radfan علیه شورشیانی که قصد واژگونی حکومت فدراسیون عربستان جنوبی ( یمن ) را داشتند به طور گسترده و موثری مورد استفاده قرار گرفتند به طوری که این جنگنده ها مجهز به راکت های انفجاری و توپهای 30 م م بودند.
این جنگنده ها تا زمانی که بریتانیا دست از نیرد کشید و نیروهایش را خارج کرد یعنی نوامبر 1967 در حال عملیات بودند.
نبرد برونئی
در جریان شورش این کشور در سال 1962 بریتانیا هانتر های خود را برای حمایت از نیروی زمینی در این کشور مستقر کرد.
در یکی از موارد هنگامی که چندین گروگان انگلیسی و بومی های تبعیدی در خطر اعدام از سوی شورشیان بودند پرواز یک دسته از هانتر ها بر فراز کمپ شورشیان باعث شد تا اعدام آنها به تعویق افتاده و پس از مودتی توسط بریتانیا یی ها نجات یابند.
شیلی
یکی از مهمترین و شاید تلخ ترین موارد استفاده از این جنگنده ها به این کشور مربوط است که طی آن و در جریان کودتای ژنرال پینوشه هانتر های اسکادران 7 نیروی هوایی شیلی به منزل و کاخ ریاست جمهوری سالواتور آلنده حمله کردند و تعدادی را کشته و زخمی کردند و علاوخه بر این امر با حمله به یک ایستگاه رادیویی متعلق به وفاداران دولت آن را نیز از بین بردند.
سومالی
این هواپیما در جنگ داخلی سومالی در سال 1980 توسط رژیم Siad Barre مورد استفاده قرار گرفت.
رودسیا (زیمباوه فعلی )
در این کشور جنگنده های هانتر علیه قبایل شورشی ZANU/ZAPU در اواخر دهه 1960 و اوایل 1970 مورد استفاده قرار گرفتند که شامل عملیات برون مرزی نیز میشد.
اما زیمباوه نیز این هواپیما را برای کمک به ژنرال لوران کابیلا که رهبری شورشیان کنگو را بر عهده داشت استفاده کرد.
لبنان
جنگنده های هانتر لبنان در سال 1958 وارد خدمت شدند و در اوایل دهه 1960 موفق به سرنگون کردن یک جنگنده اسراییلی شدند.
اما در اولین روزهای جنگ 6 روزه یکی از این هانتر ها شکار جنگنده ای اسراییلی شد.
در جنگ داخلی لبنان نیز به ندرت از این پرنده استفاده شد و در نهایت هم در سال 1983 این جنگنده ها از خدمت بازنشسته شدند.
اما در 20 آگوست سال 2006 خبر هایی نمبنی بر احتمال استفاده مجدد از این جنگنده توسط نیروی هوایی لبنان علیه گروه فتح الاسلام در اردوگاه نهر البارد شنیده شد اما نهایتا تا 12 نوامبر 2008 و در 65 مین سالگرد استقلال که ارتش لبنان موفق به تعمیر و عملیاتی کردن این جنگنده برای اجرای مانور هوایی شد از آن هیچ استفاده ای به عمل نیامد.
جنگهای هند و پاکستان
در سال 1965 بنا به آمار رسمی منتشره از سوی منابع هندی تعداد 28 فروند هانتر هندی در نبرد های هوایی توسط F 86 های ارتش پاکستان و 2 فروند نیز روی زمین بر اثر بمباران از بین رفتند.
اما در سال 1971 که لشکر پیاده 51 ارتش پاکستان با پشتیبانی لشکر یکم زرهی به پاسگاه مرزی در Longewala حمله کرد هانتر ها نقش مهمی در دفع این حمله بازی کردند به طوری که تعداد زیادی از تانک ها پاکستانی را نابود کردند وبرای اینکه پاکستانی ها نتوانند پشتیبانی مناسبی از نیروهای خط مقدم خود به عمل آورند اقدام به حمله به پالایشگاهی در این کشور کردند که بسیار برای دفع حمله موثر واقع شد.
کشورهایی که از این جنگنده استفاده کرده اند:
نقش: رهگیر/ پوشش نزدیک هوایی / شناسایی
شرکت سازنده: Hawker انگلیس
خدمه: یک نفر
طول: 14 متر
عرض بالها: 10.26 متر
ارتفاع: 4 متر
وزن خالی: 6450 کیلوگرم
حداکثر وزن برخاست: 11,158 کیلوگرم
پیشرانه: یک موتور توربو جت Rolls-Royce Avon 207 با کشش 45.13 kN
حداکثر سرعت: 1,150 km/h در سطح دریا
برد رزمی: , 715 km
برد گذری: 3,060 km با مخازن سوخت خارجی
نرخ صعود: 87.4 m/s
تسلیحات:
4 توپ 30 م م آدن با 150 فشنگ برای هر توپ
راکت:
# 4× Matra rocket pods (each with 18 × SNEB 68 mm (2.68 in) rockets) or
# 24× Hispano SURA R80 80 mm (3.15 in) rockets
موشک:
4 موشک سایدوایندر یا 4 موشک ماوریک
اصل این جنگنده مربوط میشد به جنگنده ناوپایه نیروی دریایی به نام Sea Hawk که آن هم محصول همین شرکت بود.
برای پر کردن خلا صنعت هوایی بین سالهای 1938 تا 1946 سرپرست گروه طراحی شرکت Hawker به نام Sydney Camm نمونه P.1052, را طراحی کرد که تقریبا همان مدل Sea Hawk بود که زاویه بالهای آن 35 درجه عقب نشینی داشت.
جنگنده sea hawk
این پرنده اولین پرواز خود را در تاریخ 1948 انجام داد اما با وجود نمایش
خوبی که از خود بروز داد برای آینده شرکت تضمینی به حساب نیامد پس با توجه
به این امر شرکت دست به ریسکی بزرگ زد و پیش نمونه دوم این هواپیما را (که
بعدا به P.1081 معروف شد) به سکانهای افقی در قسمت دم با زاویه عقب نشینی
بیشتر مجهز کرد و همچنین در طراحی بدنه نیز تجدید نظر کرد. این پیش نمونه جدید به یک موتور جت در قسمت عقب بدنه خود مجهز شده بود اولین پرواز خود را در 19 ژوئن سال 1950 انجام داد.
P.1081 به اندازه ای امید بخش بود که حتی نیروی هوایی استرالیا نیز به داشتن آن ابراز تمایل کرده بود اما ایننمونه پیشرفت خوبی نداشت وتنها مدل مقیاس واقعی ساخته شده آن طی تصادفی در سال 1951 از بین رفت.
در اثنای سال 1946 وزارت هوانوردی بریتانیا علاقه مندی خود را به یک رهگیر به مشخصه F.43/46 مجهز به موتور جت ابراز کرد.
Sydney Camm طراحی پایه P.1052, را انتخاب نمود و آنرا با موتور جدید توربوجت Rolls-Royce Avon تطبیق داد.
مهمترین نقطه قوت این موتور که در Sea Hawk نیز مورد استفاده قرار گرفته بود کمپرسور محوری آن بودکه نتیجه اش برای کارخانه سازنده قطر کمتر موتور و نیروی کشش بهتر بود.
اما در مارس 1948 وزارت هوانوردی مشخصه ی F.3/48 رابرای پوشش و توسعه پروژه پیشنهاد کرد که در این مشخصه هواپیما دارای دمی به شکل T بود و هواکش از دماغه به ریشه بالها منتقل شد و برای رفع نگرانی های مربوط به ثبات وضعیت دم هواپیما دچار تغییرات بیشتری شد که طرح حاصله را P.1067 نامیدند و این پیش نمونه که از یک موتور Avon 103 با کشش (28.91 kN بهره میبرد اولین پرواز خود را در 20 جولای سال 1951 انجام داد.
اما پیش نمونه دوم با اویونیک بهتر و مسلح و با یک موتور Avon 107 با کشش 33.58 kN مجهز بود که این پیش نمونه اولین بار در 5 می 1952 به پرواز درآمد.
اما به عنوان طرح رزرو شرکت Hawker از وزارت هوانوردی درخواست کرد تا یک جنگنده دیگر را با موتور دیگری تطبیق دهد.
در همین حال پیش نمونه سوم با یک موتور Armstrong Siddeley Sapphire مدل101 با کشش 35.59 kN در 30 نوامبر همان سال به پرواز در آمد.
وزارت خوار و بار Ministry of Supply مجوز ورود به خط تولیداین جنگنده را در مارس 1950 یعنی عملا یکسال قبل از نخستین پرواز این هواپیما صادر کرده بود.
اولین تولید این هواپیما که F 1 نامیده شد مجهز به یک موتور توربو جت Avon 113 با کشش 33.80 kN بود که اولین پرواز خود را در تاریخ 16 مارس 1953 به انجام رسانید.
هانتر به همراه Meteor (شهاب سنگ)
Hunter یک هواپیمای کاملا فلزی تک نفره است که در آن خلبان روی یک صندلی پران از نوع مارتین بیکر مدل 2H یا 3H مینشیند اما در مدل های آموزشی و تمرینی از صندلی پران MK4H استفاده میشود.
بدنه اصلی بیضی شکل بوده و قسمت عقبی برای تنظیمات موتور دارای قابلیت جدا شدن از بدنه اصلی می باشد و موتور این هواپیما به وسیله هواکش هایی سه گوش که در ریشه بالها قرار دارند تغذیه میشود و بالهای آن دارای 35 درجه عقب رفتگی میباشد.
دستگاههای کنترل کاملا دستی و آنالوگ هستند و یک ترمز هوایی airbrake نیز در زیر بدنه جای دارد.
این پرنده دارای ارابه فرودی قابل جمع شدن و دارای 3 چرخ بهره میبرد و یکی از ویژگی های قابل توجه نمونه تک سرنشینه آن وجود 4 قبضه توپ 30 م م از نوع ADEN است که دارای یک محفظه برای مهمات به شکل جعبه میباشد که در صورت لزوم میشد آنرا برداشت و البته کار مسلح سازی دوباره را راحت تر میکرد.
در گونه دو سرنشینه این جنگنده از یک قبضه از این توپ استفاده میشد اما در بعضی گونه های صادراتی از دو توپ هم استفاده شده است.
یک سیستم فاصله یاب ساده Ecko نیز در دماغه این هواپیما قرار داشت که در نمونه های بعدی جای خود را به غلاف SNEB واگذار کرد.
راکت های 68 م م در غلافهای 18 تیری به این جنگنده قابلیت حمله به کاروانهای دشمن در هنگام حرکت در جاده و نیز درگیری با قطار ها را میداد.
Hunter نوع F1 در جولای سال 1954 وارد خدمت در نیروی هوایی سلطنتی بریتانیا شد و به زودی مشخص شد که این پرنده جدید قابلیت حمل سوخت کمی را دارد که این امر برای این هواپیما یک نقطه ضعف بزرگ به حساب میامد.
طراحی اشتباه هواکش باعث میشد تا میزان هوای ورودی به موتور کاهش پیدا کند و نتیجه آن واماندگی کمپرسور بود. مشکلات موتور با ورود دود حاصل از شلیک مسلسل دو چندان میشد که مهمترین مشکل خفه کردن موتور بود.
در نقش سوخترسان
هواپیمای دوم ملقب به F 2 که در بازه زمانی یکسانی تولید شده بود و از
موتور Armstrong Siddeley Sapphire استفاده میکرد باز هم از این مشکلات رنج
میبرد. به علاوه مشکلات فوق هنگام خروج پوکه های فشنگ به علت برخورد این پوکه ها با قسمت زیرین بدنه این قسمت ها دچار صدمه میشدند.
زبانه صفحه ی ترمز هوایی باعث تغییرات در مانور هواپیما هنگام گردش های سریع میشد که سریعا با یک صفحه منحنی شکل تعویض شد اما علیرغم درست شدن مشکل مانور مشکل دیگری پدیدار شد به صورتی که هواپیما دیگر نمیتوانست از ترمز هوایی خود هنگام نشستن استفاده کند ونهایتا کاناپی از بخارگرفتگی و یخ زدگی هنگام تغییر سریع ارتفاع رنج میبرد.
برد محدود اینپرنده یک نقیصه بزرگ برای یک جنگنده بریتانیایی محسوب میشد به طوری که این هوایما تنها یک ساعت مداومت پروازی داشت.
در 8 فبریه سال 1956 8 فروند از این جنگنده ها به علت نامساعد بودن شرایط جوی به فرودگاه دیگری هدایت میشوند اما 6 فروند از آنها قبل از رسیدن به فرودگاه سوخت تمام میکنند و پس از سقوط از بین میروند که در این بین یکی از خلبان ها کشته میشود و از آن دو فروندی هم که به فرودگاه میرسند یکی در هنگام خزش باکش خالی میشود.
اما اگر بخواهیم از دید مثبت به این جنگنده نگاه کنیم باید بگوییم که این پرنده توانست توانایی مانور خوبی از خود نشان دهد و در مدل اولیه F 1 میتوانست با یک شیرجه 30 تا 40 درجه ای از ارتفاعی به میزان 12.192 کیلومتر به سرعت صوت برسد.
اولین نمونه های تولید انبوه این هواپیما به موتور Avon RA.7R مجهز به پس سوز دارای کشش 42.70 kN شدند که F 3 نام گرفتند(Hunter Mk 3 ) و هواپیمایی از همین مدل در 7 سپتامیر سال 1957 به خلبانی Neville Duke توانست رکورد سرعت پروازی در آن دوره را در طی مسیری 3 کیلومتری شکسته و به سرعت 1163 کیلومتر در ساعت برسد اما این رکورد تنها 3 هفته دوام آورد و در 25 سپتامبر جنگنده دیگر نیروی هوایی به نام Supermarine Swift توانست آن را جا به جا کند.
برای حل شدن مشکل برد این پرنده آن را به یک بال جدید که قابلیت حمل سوخت را در خود داشت مجهز کردند که ظرفیت حمل سوخت داخلی را از 1533 لیتر به 1833 لیتر افزایش داد و علاوه بر آن این جنگنده توان حمل تانکر های سوخت خارجی را نیز پیدا کرد که هریک از آنها گنجایش 454 لیتر سوخت را داشتند و در زیر بال حمل میشدند که این تغییرات سبب پیدایش نمونه چهارم به نام F 4 شد که اولین پروازش را در تاریخ 20 اکتبر سال 1954 انجام داد و در مارس سال 1955 وارد خدمت شد و وجه تمایز این گونه از سایر سریهای هانتر یک جفت محفظه در زیر دماغه بود که وظیفه آن جمع آوری پوکه های فشنگهای شلیک شده بود تا به هنگام خروج به بدنه زیرین هواپیما آسیبی وارد نشود.
این نمونه که از موتور Sapphire استفاده میکرد باعث طراحی و پیدایش گونه ای دیگر به نام F 5 شد.
اما در حالی که موتور Sapphire از مشکلاتی مثل خفه شدن در موتور Avon رنج نمیبرد و مصرف سوخت بهتری هم داشت اما نقایصی فراوان هم داشت که آنرا اطمینان پذیر نمیشد تصور کرد به همین دلیل نیروی هوایی سلطنتی ترجیح داد که از موتور Avon که از شرایط تعمیر و نگهداری ساده تری بهره میبرد و در بمب افکن های کانبرا نیز استفاده شده بود بهره بگیرد.
اما برای برطرف کردن مشکلات ناشی از خفه کردن موتور شرکت سازنده تصمیم گرفت تا از یک سیستم سوخت رسانی انتوماتیک بهره گیری کند و همچنین کمپرسور را نیز دوباره طراحی کند که نتیجه آن موتور Avon 203 با کشش 44.48 kN بود و جنگنده هایی که از این نوع موتور استفاده میکردند هانتر F 6 شناخته میشدند.
بمب افکن کانبرا
نهایتا این سری جنگنده های F 6 در سال 1963 از خدمت در نیروی هوایی سلطنتی بازنشسته و با جنگنده English Electric Lightning. جایگزین شدند اما پس از انجام تغییراتی در آنها و رساندن به سطح استاندارد Hunter FGA 9 در نقش پوشش نزدیک هوایی دوباره به کار گرفته شدند که این تغییرات شامل نصب مخازن سوخت خارجی بزرگتر و قابلیت حمل مهمات بیشتر بود و از این جنگنده ها در سال های 1960 تا 1971 در خطوط مقدم استفاده میشد و گونه ای از آنها به نام FR.10 در نقش شناسایی تاکتیکی نیز ظاهر شدند.
جنگنده های FGA.9 در بخش سلاح های تاکتیکی نیروی هوایی سلطنتی باقی ماندند و در پایگاه های Brawdy واقع در South Wales و نیز Chivenor در Devon. سکنا گزیدند.
مدل دو سرنشینه این هواپیما ملقب به T 7 و T 8 برای مقاصد آموزشی و تمرینی نیروی هوایی و دریایی تا سال 1990 در خدمت بود.
شایان ذکر است که هانتر ها در نیروی هوایی سلطنتی با دو رنگ آمیزی استفتده میشوند یکی رنگ آمیزی مشکی رنگ متعلق به اسکادران 111 معروف به پیکانهای سیاه ( Black arrows ) و دیگری رنگ آمیزی آبی تیره متعلق به اسکادران 92 معروف به الماس های آبی.
اما در بعد کشورهای استفاده کننده از این هواپیما شاید بتوان سوئیس و سنگاپور را علاقه مند ترین کشورها در استفاده از این هواپیما دانست به طوری که از سال 1958 تا 1994 این جنگنده ها را در خدمت داشتند و با وجود هواپیما های جدیدتر مصر بر حفظ هانتر ها بودند.
کانال سوئز :
در این جنگ در سال 1956 اسکادرانهای 1 و 34 نیروی هوایی بریتانیا که در پایگاه آکروتیری در قبرس به سر میبردند برای اسکورت بمب افکن های کانبرا و عملیات بمباران علیه مصر به کار گرفته شدند.
روی تصویر کلیک کنید
در جنگ 6 روزه اعراب و اسراییل یکی از هانتر های عراقی به خلبانی ستوان Saiful Azam که اصلیتا بنگلادشی (در آن زمان پاکستان شرقی) بود دو جنگنده میراژ 3 اسراییل که یکی از آنها با 2.2 ماخ سرعت داشت را منهدم کردند اما اکثر همتایان اردنیشان در روز اول و روی زمین از بین رفتند و آن 16 فروندی هم که جان به در بردند توسط جنگنده های اسراییلی در روزهای بعد مهدم شدند.
لازم به ذکر است که هانتر های عراقی از پایگاه هایی از سوریه و مصر به پرواز در میامدند اما اکثر آنها هیچ گاه باز نگشتند.
نبرد خلیج عدن(یمن):
در این نبرد هانتر های سری FGA 9 و FR 10 اسکادرانهای 8 و 43 نیروی هوایی بریتانیا در عملیات Radfan علیه شورشیانی که قصد واژگونی حکومت فدراسیون عربستان جنوبی ( یمن ) را داشتند به طور گسترده و موثری مورد استفاده قرار گرفتند به طوری که این جنگنده ها مجهز به راکت های انفجاری و توپهای 30 م م بودند.
این جنگنده ها تا زمانی که بریتانیا دست از نیرد کشید و نیروهایش را خارج کرد یعنی نوامبر 1967 در حال عملیات بودند.
در جریان شورش این کشور در سال 1962 بریتانیا هانتر های خود را برای حمایت از نیروی زمینی در این کشور مستقر کرد.
در یکی از موارد هنگامی که چندین گروگان انگلیسی و بومی های تبعیدی در خطر اعدام از سوی شورشیان بودند پرواز یک دسته از هانتر ها بر فراز کمپ شورشیان باعث شد تا اعدام آنها به تعویق افتاده و پس از مودتی توسط بریتانیا یی ها نجات یابند.
شیلی
یکی از مهمترین و شاید تلخ ترین موارد استفاده از این جنگنده ها به این کشور مربوط است که طی آن و در جریان کودتای ژنرال پینوشه هانتر های اسکادران 7 نیروی هوایی شیلی به منزل و کاخ ریاست جمهوری سالواتور آلنده حمله کردند و تعدادی را کشته و زخمی کردند و علاوخه بر این امر با حمله به یک ایستگاه رادیویی متعلق به وفاداران دولت آن را نیز از بین بردند.
سومالی
این هواپیما در جنگ داخلی سومالی در سال 1980 توسط رژیم Siad Barre مورد استفاده قرار گرفت.
رودسیا (زیمباوه فعلی )
در این کشور جنگنده های هانتر علیه قبایل شورشی ZANU/ZAPU در اواخر دهه 1960 و اوایل 1970 مورد استفاده قرار گرفتند که شامل عملیات برون مرزی نیز میشد.
اما زیمباوه نیز این هواپیما را برای کمک به ژنرال لوران کابیلا که رهبری شورشیان کنگو را بر عهده داشت استفاده کرد.
لبنان
جنگنده های هانتر لبنان در سال 1958 وارد خدمت شدند و در اوایل دهه 1960 موفق به سرنگون کردن یک جنگنده اسراییلی شدند.
اما در اولین روزهای جنگ 6 روزه یکی از این هانتر ها شکار جنگنده ای اسراییلی شد.
در جنگ داخلی لبنان نیز به ندرت از این پرنده استفاده شد و در نهایت هم در سال 1983 این جنگنده ها از خدمت بازنشسته شدند.
اما در 20 آگوست سال 2006 خبر هایی نمبنی بر احتمال استفاده مجدد از این جنگنده توسط نیروی هوایی لبنان علیه گروه فتح الاسلام در اردوگاه نهر البارد شنیده شد اما نهایتا تا 12 نوامبر 2008 و در 65 مین سالگرد استقلال که ارتش لبنان موفق به تعمیر و عملیاتی کردن این جنگنده برای اجرای مانور هوایی شد از آن هیچ استفاده ای به عمل نیامد.
جنگهای هند و پاکستان
در سال 1965 بنا به آمار رسمی منتشره از سوی منابع هندی تعداد 28 فروند هانتر هندی در نبرد های هوایی توسط F 86 های ارتش پاکستان و 2 فروند نیز روی زمین بر اثر بمباران از بین رفتند.
اما در سال 1971 که لشکر پیاده 51 ارتش پاکستان با پشتیبانی لشکر یکم زرهی به پاسگاه مرزی در Longewala حمله کرد هانتر ها نقش مهمی در دفع این حمله بازی کردند به طوری که تعداد زیادی از تانک ها پاکستانی را نابود کردند وبرای اینکه پاکستانی ها نتوانند پشتیبانی مناسبی از نیروهای خط مقدم خود به عمل آورند اقدام به حمله به پالایشگاهی در این کشور کردند که بسیار برای دفع حمله موثر واقع شد.
امارات- بلژیک - شیلی - دانمارک - عراق - هند - اردن - کنیا - کویت - لبنان - هلند - عمان - پرو - قطر - زیمباوه - عربستان - سنگاپور - سومالی - سوئد - سوئیس و بریتانیا
مشخصات فنی: نقش: رهگیر/ پوشش نزدیک هوایی / شناسایی
شرکت سازنده: Hawker انگلیس
خدمه: یک نفر
طول: 14 متر
عرض بالها: 10.26 متر
ارتفاع: 4 متر
وزن خالی: 6450 کیلوگرم
حداکثر وزن برخاست: 11,158 کیلوگرم
پیشرانه: یک موتور توربو جت Rolls-Royce Avon 207 با کشش 45.13 kN
حداکثر سرعت: 1,150 km/h در سطح دریا
برد رزمی: , 715 km
برد گذری: 3,060 km با مخازن سوخت خارجی
نرخ صعود: 87.4 m/s
تسلیحات:
4 توپ 30 م م آدن با 150 فشنگ برای هر توپ
راکت:
# 4× Matra rocket pods (each with 18 × SNEB 68 mm (2.68 in) rockets) or
# 24× Hispano SURA R80 80 mm (3.15 in) rockets
موشک:
4 موشک سایدوایندر یا 4 موشک ماوریک
این مقاله اختصاصی برای ارتشی دات کام نوشته شده بود
اگر می‌خواهید بازنشر دهید بنویسید: منبع ارتشی دات کام
اگر می‌خواهید بازنشر دهید بنویسید: منبع ارتشی دات کام
