این روزها شاهد اتفاقاتی هستم که مرا به خاطرات سالها قبل میبرد؛ خاطراتی که مربوط به سال‌های دهه‌ی شصت می‌شود. شاید اکثر شما در آن موقع هنوز دنیا نیامده بودید. اما در آن زمان دنیا شاهد عرض اندام بزرگترین ارتشی بود که شاید تا آن زمان تاریخ به خود می‌دید.
ارتشی شوروی، دشمن اصلی شوروی آمریکای نجس بود. اما در اینجا یک مشکل اساسی وجود داشت. شوروی در کثیف بودن هیچ چیزی کمتر از آمریکا نداشت. شاید برخی بگویند که شوروی فلان شکل استعمار را نداشت، فلان جنایت را نمی‌کرد و ... از این حرف‌ها. اینها حرف است؛ شوروی هم دست کمی از آمریکا نداشت. مادر بزرگ من زاده بادکوبه، شهر بندری اران «ایران شمالی» بود. از دست شوروی و جنایات کمونیست‌ها فراری شده بودند. خانواده من طعم دشمنی هر دو ابر قدرت آن دوران را با گوشت و خون خود حس کرده‌اند.
این روزها روس‌ها دارند کارهایی می‌کنند که مرا به یاد جنگ سرد و آن دوران می‌اندازد. با این تفاوت که آمریکا در اوج قدرت نیست و خبری هم از شوروی نیست. امیدوارم روس‌ها راهی که پیش گرفته‌اند را ادامه بدهند. با اینکه بنده معتقدم جنایات شوروی را نباید پای روس‌ها گذاشت اما جوری در جامعه‌ی بین الملل گفتگو شده است که روسیه وامدار شوروی باشد. قزاقستان و اوکراین و بقیه... هیچ، تمام جنایات شوروی پای روس‌ها نوشته شود. این همانقدر احمقانه است که بگوییم روسیه امروز از سر انسان دوستی و سخاوت وارد این کارزار شده است.
به هر حال من روسیه را به اکثر همسایه‌های نفهم و بی‌شرفمان «منهای عراق و ارمنستان» ترجیه می‌دهم. این فیلم را با دقت ببینید.
